Նախորդ հրապարակմանս մեջ նշել էի խնդիրների հինգ կետ, որոնք պետք է սկսել լուծել՝ սկսելով վերջին կետից։ Սա այն գաղափարների համախումբն է, որը կարող է օգնել միավորել պատերազմի ու կորուստների, ինչպես նաև՝ անընդհատ հնչող ստի ու մանիպուլյացիաների հետևանքով մասնատված, փշրված հասարակական «անոթը»։

Ախ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի խոսքով, ԼՂ խնդիրը երբեք տարածքային չի եղել:

Ունենք ակնհայտ խնդիր՝ Հայաստանը և Սփյուռքը համարժեք չեն Արցախում այսօր ստեղծված իրավիճակին։ Սա ազգային անոմալիա է, և սրա ուղիղ հետևանքն է, որ միջազգային հանրությունը նույնպես համարժեք չի արձագանքում։

Հիշեցնեմ, թե ովքեր են «ՀայաՔվեն» պատերազմով վախեցնող մարդասպանները: Նրանք, ովքեր. *5000 հոգի են սպանել, որ Արցախը հանձնեն ու դեռևս չեն հրապարակել զոհվածների ամբողջական Անուն-ազգանունները։

Վերջին երկու օրերին պատերազմի սպառնալիքը իբրև թէ «Հայաքվեի» հետ կապող զանազան ՔՊ-ականների մեջ առանձնահատուկ տեղ է զբաղեցնում ՀՀ ազգային ժողովի տնտեսական հարցերի հանձնաժողովի նախագահը'Գեորգ Պապոյանը։

Հայաստանում երկար տարիներ պատիվ և ձգտում է եղել պետական պարգևի արժանանալն ու նախագահների հրամանագրերով պարգևատրվելը: Մեդալը, շքանշանը, բարձրաստիճան կոչումը` յուրաքանչյուր գործչի համար նոր նվաճումների շարժառիթ էր, պատիվ, հարգանք և գնահատական:

Այն որ արցախահայությունը հայտնվել է բառացիորեն ցեղասպանական սպառնալիքի առջև և

Նիկոլը շատ փայլուն կիրառում է «օվերտոնի պատուհանը»։ Բայց հատկանշական է, որ սրա «օվերտոնները» երկարաժամկետ էֆեկտով են աշխատում։

Այսօր Մարտունու համայնքի ղեկավար Հովիկ Հովեյանն իր մերձավորների հետ համայնքի շենքից դուրս է հրավիրել ֆերմերների, որոնց ամառային արոտիավայրը օգտագործելու նախկինում տրված իրավունքը փորձել է, պաշտոնական լիազորությունները չարաշահելով և վարչական հնարքներ կիրառելով, չեղարկել։ Արոտավայրը Վարդենյանց լեռնանցքում է գտնվում։ Այնտեղից մի քանի օր առաջ ռեպորտաժ էինք պատրաստել։

Նիկոլ Փաշինյանի հանձնաժողովային ելույթի հատկապես երկրորդ մասն ընթերցելիս հիշեցի մեծ հույն Սոկրատեսին վերագրվող մի պատմություն, ով կողքից գործ էր անում՝ սրա-նրա համար դատարաններում ճառեր գրելով: Ուրեմն, մի օր Սոկրատեսի պատվիրատուներից մեկը զայրացած վերադառնում է նրա բնակարան: «Վարպետ, երբ առաջին անգամ կարդացի իմ համար քո գրած ելույթը, այն պարզապես անթերի էր և համոզիչ: Սակայն, երբ նորից այն վերընթերցեցի, հասկացա, որ լիքը խոցելի տեղեր կան: